اعتکاف یکی از عبادت هایی است که در سیزدهم, چهاردهم و پانزدهم ماه رجب, انجام می شود.

به طوری که سه روز را باید در مسجد بمانی و نباید از مسجد خارج شوی مگر به ضرورت!

من سال پیش به خاطر کوچک بودن ریحانه و این که پیش او باشم نتوانستم در این ضیافت شرکت کنم و شاید هم به نوعی دعوت نشده بودم!

اما از آن جایی که برای انجام این عبادت، بایستی سه روز کاملاً از دنیا و حال و هوای آن دور باشی، از پدر و مادر و زن و فرزند و کار و زندگی و کلاً هر چیز دنیایی، سه روز ندیدن ریحانه برایم تجربه ای جدید بود که بعد از یک سال و سه ماه, که لحظه ای از ریحانه دور نبودم, این سه روز را بدون دخترم گذراندم.

سه روز که هر وقت به نماز می ایستادم، به یادش می افتادم که آمده و از پاهایم گرفته و می گوید بابا, بابا, یعنی من را بغل کن و یا این که کنار جانمازم نشسته و با مهر بازی می کند و یا تسبیج به دست گرفته

و یا این که کنارم ایستاده و به تقلید از من, به رکوع و به سجود می رود و مهر را می بوسد.

خلاصه سعی می کردم که به یاد مسائل دنیوی نباشم, ولی سخت بود برایم دوری از ریحانه.

روز سوم وقتی که بعد از اتمام اعمال ام داود, مسجد را به قصد خانه ترک کردم, ریحانه را دیدم که به همراه مادرش به استقبالم آمده بودند, خیلی خوشحال شدم و بی اختیار بغض گلویم را گرفت, بغضی که هم دوری از مسجد را برایم سخت کرده بود و عادت به آن قضای روحانی و نورانی و خلوت خودم و بغضی دیگر نشانه ی دلتنگی برای ریحانه بود!

ریحانه, ریحانه, ریحانه, تمام دنیای پدر و مادر!